blog

Küllerim savrulur mu? yandığım halde kül olamayışıma bir sitemdir belkide bu...

Üstü kaldı sevinçlerimin, alayı hüzün, gözyaşlarım görünmez arasında onca süsün...

Mavinin ve yeşilin buluştuğu bi sahil ilçesinde, hamağımda sallanırken seni dinliyorum...

Gitmek. ne kadar kısa. ne kadar da zor. ne kadar yeni. ne kadar da yarım. bir yere. bir yerden...

O, bir sarmaşık misali sardı, sarmaladı. gidemem. gidemem işte bu yüzden. hep zorundaydım...

Güneşin mücevher gibi parıldadığı bir ağustos günüydü, bulutlar süt beyaz, ağaçlar yemyeşil, rüzgar şevkatli. saklı bir ülkenin...

“Bu his…” Aniden uyanmıştım, gözümü açamıyordum. Muhtemelen bu durum gözümdeki çapaklanma sonucu oluşmuştu...

“Sana şimdi ‘Çok garip bir rüya gördüm.’ Cümlesini kurarak klişeler evreninin doruklarına ulaşmanı sağlayacağım...

Hangi sabır direnir, dayanır da çatlamaz? Hangi tebessüm ki bu...

Bu parlaklık da ne! Gözümü açamıyorum, fakat çok… Hiç olmadığı kadar çok iyi bir his bu! Annem oda spreyi aldı sanırım, kendimi balta girmemiş bir ormanın tam içinde hissettiriyor bu koku...

Kâinatın kusursuz sevgi barındıran benliğine… “Sessizliğin en ürpertici desibelinde, karanlığın zifiriyi aydınlık bırakacak kadar kör edici girdabında yaşamın ta kendisi...

Hep mi hüzün? evet, maalesef hep hüzün! derinden sızlar üst tarafı göğüsümün, kurtulsam bile geceden...